Szczegóły

Opublikowano: 15 styczeń 2015

Odsłony: 7054

PREZENTACJE MULTIMEDIALNE

1. Prezentacja przedstawiająca piękną srokowską "Złotą Jesień"

(plik ok. 7,00 MB)

2. Prezentacja przedstawiająca "Zabytki Gminy Srokowo"

(plik ok. 6,50 MB)

3. Prezentacja przedstawiająca "Kanał Mazurski"

(plik ok. 7,20 MB)

4. Prezentacja przedstawiająca "Wydarzenia kulturalne oraz inwestycyjno-gospodarcze gminy Srokowo w 2009r."

(plik ok. 7,95 MB)

5. Prezentacja przedstawiająca "Cenne obszary przyrodnicze w Gminie Srokowo"

(plik ok. 2,00 MB)

6. Prezentacja przedstawiająca "Obszary chronione Gminy Srokowo"

(plik ok. 2,00 MB)

7. Prezentacja przedstawiająca "Zrealizowane inwestycje w ciągu 20 lat Samorządu"

(plik ok. 12,00 MB)

8. Prezentacja przedstawiająca "Inwestycje realizowane przez Gminę Srokowo w latach 2010-2014"

(plik ok. 8,50 MB)

Szczegóły

Opublikowano: 15 styczeń 2015

Odsłony: 6707

Wojciech Marek Darski "W STRONĘ NIZINY STAROPRUSKIEJ - WĘDRÓWKI PO GMINIE SROKOWO" - DO POBRANIA

Folder przedstawiający Gminę Srokowo i okolice:

   - Folder w języku polskim PL

   - Folder w języku angielskim EN

   - Folder w języku rosyjskim RU

   - Folder w języku niemieckim DE

Szczegóły

Opublikowano: 14 styczeń 2015

Odsłony: 7606

Ewidencja innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie

Ewidencję innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie - obiektu nie będącego obiektem hotelarskim (hotelem, motelem, pensjonatem, kempingiem, domem wycieczkowym, schroniskiem, schroniskiem młodzieżowym, polem biwakowym) prowadzi wójt (burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce położenia obiektu.

Miejsce złożenia dokumentów

Urząd Gminy w Srokowie,
11-420 Srokowo Plac Rynkowy 1

pokój nr 1, tel. 89 7544532

Obowiązek zgłoszenia:

• przedsiębiorca, który zamierza świadczyć usługi hotelarskie w innym obiekcie – nie będącym obiektem hotelarskim (hotelem, motelem, pensjonatem, kempingiem, domem wycieczkowym, schroniskiem, schroniskiem młodzieżowym, polem biwakowym)
• rolnik zamierzający świadczyć usługi hotelarskie w gospodarstwie rolnym

jest obowiązany zgłosić ten obiekt do ewidencji innych obiektów przed rozpoczęciem świadczenia usług.

Dodatkowe zgłoszenia do ewidencji

1. Przedsiębiorca świadczący usługi hotelarskie zgłasza do ewidencji informacje o:

• zaprzestaniu świadczenia usług hotelarskich,
• uzyskaniu decyzji o zaszeregowaniu obiektu wpisanego do ewidencji prowadzonej przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) do rodzaju i nadaniu kategorii podlegającym wpisaniu do ewidencji prowadzonej przez marszałka województwa,
• zmianie działalności sezonowej na stałą lub stałej na sezonową,
• zmianie liczby miejsc noclegowych.

Ponadto informuje organ prowadzący ewidencję o zdarzeniach powodujących przejściowo wstrzymanie lub istotne ograniczenie zakresu świadczonych usług (informacji tych nie uważa się za w/w zgłoszenie do ewidencji).

2. Rolnik świadczący usługi w gospodarstwie rolnym ma obowiązek informowania organu prowadzącego ewidencję o zakończeniu świadczenia usług hotelarskich.

Wymagane dokumenty

• zgłoszenie do ewidencji innych obiektów, w których prowadzone są usługi hotelarskie oraz przy zgłoszeniu dokonywanym przez przedsiębiorcę:
• zaświadczenie o numerze REGON, wydane przez właściwy urząd statystyczny,
• odpis z Krajowego Rejestru Sądowego albo zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej.

Opłaty:

• opłata skarbowa 17,00 zł za zaświadczenie o wpisie do ewidencji wydanym na wniosek (na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o opłacie skarbowej - Dz. U. Nr 225, poz. 1635) wnoszona do kasy Urzędu Gminy w Srokowie lub na rachunek bankowy Urzędu Gminy w Srokowie. 

Wykreślenie obiektu z ewidencji

Organ prowadzący ewidencję dokonuje z urzędu wykreślenia obiektu z ewidencji, jeżeli:

• przedsiębiorca zaprzestał na okres dłuższy niż 1 rok świadczenia usług hotelarskich,
• przedsiębiorcom świadczącym usługi hotelarskie w obiekcie była jednostka organizacyjna, która uległa likwidacji,
• przedsiębiorca zmarł, a jego następcy prawni nie zgłosili zamiaru świadczenia usług hotelarskich w obiekcie,
• obiekt przestał spełniać wymagania sanitarne lub przeciwpożarowe, lub inne, określone odrębnymi przepisami,
• przedsiębiorca uzyskał decyzję o zaszeregowaniu obiektu wpisanego do ewidencji prowadzonej przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) do rodzaju i nadaniu kategorii podlegającym wpisaniu do ewidencji prowadzonej przez marszałka województwa.

Ewidencja jest prowadzona w formie kartoteki składającej się z kart ewidencyjnych obiektów, oddzielnie dla każdego rodzaju obiektu i zawiera:

•  określenie przedsiębiorcy świadczącego usługi hotelarskie,
•  nazwę i adres obiektu,
•  informację o stałym lub sezonowym charakterze świadczonych usług, wraz z podaniem czasu trwania sezonu,
•  informację o liczbie miejsc noclegowych.

Ewidencja jest jawna w części objętej wpisem do kart ewidencyjnych obiektu. Jeżeli w karcie ewidencyjnej jest powołanie na dokumenty złożone do ewidencji, powołane dokumenty uważa się wówczas za objęte treścią wpisu.

Czynności kontrolne

Organ prowadzący ewidencję ma prawo kontrolować, w zakresie swojej właściwości miejscowej, przestrzeganie wymagań budowlanych, sanitarnych, przeciwpożarowych oraz minimalnych wymagań co do wyposażenia innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie.

Ewidencja Gminy Srokowo obejmuje następujące obiekty:

Wilczyny

Pan Charytoniuk Józef –  5 pokoi, 10 miejsc noclegowych całorocznie. Tel. 89 753 46 60.

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Jegławki

Pan Jerzy Szewczyczak – Oferuje przejazdy powozem cygańskim, bryczką, kucykami i zimą kuligi. Tel. 795976957.

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Leśniewo

Państwo Władysław i Maria Ćwinarowicz – 2 pokoje – 7 miejsc noclegowych, sezonowo w okresie letnim. Tel. 89 753-46-15

…………………………………………………………………………………………………………………………………

Srokowo

Pani Katarzyna Hajduga – świadczy usługi w gosp. agroturystycznym w Srokowie ul. Kwiatowa 33,- 2 pokoje 4 osobowe, 2 pokoje 2 osobowe – całorocznie. Tel. 89 753 40 19, kom. 501361737, 503471567.

………………………………………………………………………………………………………………………………….

Silec

 Pani Elżbieta Nowicka - gospodarstwo agroturystyczne „ Przy studni”,1 pokój 1 osobowy, 1 pokój 2 osobowy i 1 pokój 3 osobowy – sezonowo. Tel. 667920928.

Pani Ewa Butsch – Villa Maximilian miejsca noclegowe 5 pokoi, całorocznie. Tel. 666086205.

…………………………………………………………………………………………………………………………………….

Lesieniec

Pan Stefan Hałuszka Gospodarstwo Agroturystyczne "Pod Kasztanowcem" – 2 pokoje, 2 osobowe (4 osoby),  Tel. 89 7534175.

…………………………………………………………………………………………………………………………………….

Kaczory

Pan Marek Tokarz - Gospodarstwo Agroturystyczne "Leśniewska Chatka" - 6 miejsc noclegowych, sezonowo od maja do września. Tel. 695677865

 …………………………………………………………………………………………………………………………………….

Kaczory

Pan Wojciech Gryczka - Gospodarstwo Agroturystyczne pod nazwą "AGROTURYSTYKA NAD ŚLUZĄ W LEŚNIEWIE" - 11 miejsc noclegowych, cały rok. Tel. 501168515

Szczegóły

Opublikowano: 14 styczeń 2015

Odsłony: 13440

Gmina Srokowo jest rolniczą gminą wiejską, położoną w powiecie kętrzyńskim w północnej części województwa warmińsko-mazurskiego. Od zachodu graniczy z gminą Barciany, od południa z gminą Kętrzyn, a od wschodu z gminą Węgorzewo. Gmina położona jest w bezpośredniej bliskości granicy z Rosją, co stwarza dodatkowe perspektywy oraz powinno stanowić zachętę dla potencjalnych inwestorów z innych rejonów Polski oraz zagranicy.

Największym atutem gminy Srokowo jest ciekawe położenie geograficzne – liczne i czyste jeziora, rezerwaty przyrody i lasy.

Piękne ukształtowanie terenu, sprawia, że gmina, jako jeden z głównych kierunków rozwoju zakłada turystykę.

Czyste lasy zapraszają do grzybobrania i spacerów,  nieskażone jeziora – do kąpieli, uprawiania sportów wodnych i wędkowania, a malownicze tereny umożliwiają wędrówki piesze i rowerowe.

WALORY PRZYRODNICZE

Potwierdzeniem wyjątkowych walorów krajobrazowych i przyrodniczych predestynujących gminę Srokowo do rozwoju turystki jest fakt występowania znacznych obszarów prawnie chronionych. Zajmują one 45,1% powierzchni gminy.

Na obszary prawnie chronione w gminie składają się rezerwaty przyrody, obejmujące teren o powierzchni 402,8 ha, obszary chronionego krajobrazu o powierzchni 8356,9 ha oraz liczne pomniki przyrody.

Na terenie gminy Srokowo znajdują się cztery rezerwaty przyrody:

1. Rezerwat Bajory – usytuowany ok. 11 km na północ od Srokowa, utworzony w 1988 r. jako rezerwat faunistyczny o powierzchni 216,37 ha, zamieszkiwany przez bobry sprowadzone po drugiej wojnie światowej oraz wydry, orły krzykacze, czarne bociany i inne rzadkie gatunki ptactwa. W skład rezerwatu wchodzą wtórnie zabagnione łąki i lasy oraz odcinek Kanału Mazurskiego.
2. Rezerwat Kałeckie Błota – rezerwat o powierzchni 186,48 ha, położony ok. 12 km na północ od Srokowa, utworzony w 1988 r. w celu ochrony biotopów lęgowych różnych gatunków zwierząt wodnych i błotnych, głównie ptactwa i bobrów. Na całym obszarze rezerwatu, wśród zbiorowisk zarośli wierzbowych, olszy czarnej i brzozy brodawkowatej stwierdzono występowanie ok. 90 gatunków ptaków, m.in. słowika szarego, podróżniczka, strumieniówki, rokitniczki, łozówki, kszyka, żurawia, samotnika, zimorodka.
3. Rezerwat Siedmiu Wysp – Obszar Jezioro Oświn i okolice jest ostoją ptasią o randze europejskiej. Jest to rezerwat faunistyczny utworzony w 1956 r. w celu ochrony naturalnego środowiska gnieżdżenia się licznych gatunków ptactwa wodno-błotnego oraz szaty roślinnej. Występują tu m.in.: perkoz dwuczuby, zausznik, bąk, gęgawa, krakwa, cyraneczka, płaskonos, kania czarna, błotniak stawowy, orlik krzykliwy, orzeł bielik, derkacz i wąsatka, gęś białoczelna, gęś zbożowa, żuraw. Rezerwat ma rangę międzynarodową – jest wpisany na listę Międzynarodowej Konwencji RAMSAR oraz Natura 2000. Całkowita powierzchnia rezerwatu wynosi 1618,34 ha (na terenie gminy Srokowo położony jest jedynie niewielki fragment tego obszaru, zajmujący pas wzdłuż wschodniej granicy gminy).
4. Rezerwat Półwysep i Wyspy na Jeziorze Rydzewskim – położony na granicy gmin Srokowo i Węgorzewo rezerwat o powierzchni 26 ha został utworzony w 1957 r. w celu ochrony miejsc lęgowych ptactwa wodno-błotnego oraz miejsc odpoczynku ptaków przelotnych. Na wyspach Wielki Ostrów i Mała Kępa gniazdują kormorany i czaple siwe, mieszka wydra, a nad jeziorem można zaobserwować bielika, rybołowa, orlika krzykliwego, kanię czarną i błotniaka stawowego. Jezioro o powierzchni
   501 ha, maksymalna głębokość 17 m, jezioro jest rezerwatem ornitologicznym. Rezerwat obejmuje półwysep i wyspy położone na jeziorze Rydzówka.

Na terenie gminy wyznaczono dwa obszary chronionego krajobrazu: Bagna Mażańskie zlokalizowane w południowej części gminy oraz Jezioro Oświn obejmujący obszar północnej części gminy Srokowo.

Oprócz wyżej wymienionych form ochrony przyrody, na terenie gminy Srokowo występują obszary Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000, która jest systemem ochrony zagrożonych składników różnorodności biologicznej kontynentu europejskiego. Występuje też wiele roślin objętych ochroną gatunkową. Dotychczas zinwentaryzowano około 23 gatunki roślin naczyniowych objętych ochroną ścisłą i 10 gatunków objętych ochroną częściową. Zaobserwowano też aż 16 gatunków porostów, które świadczą o wysokiej czystości powietrza.

ZABYTKI ARCHITEKTURY I ATRAKCJE TURYSTYCZNE GMINY

Gmina Srokowo leży na terenach dawnych plemion pruskich Bartów. Pozostałości po grodziskach pruskich, pochodzących z pierwszego tysiąclecia naszej ery, znajdują się w miejscowościach: Wilczyny, Jegławki i Bajory. Na uwagę zasługują zabytki, pomniki przyrody i rezerwaty, z których słynie Kraina Wielkich Jezior Mazurskich.

Mimo, że w czasie II wojny światowej Srokowo zostało w 60% zniszczone, udało się odrestaurować część zabudowy miejskiej w centrum Srokowa.

Ratusz w Srokowie- wybudowany w 1608 r. na fundamentach starego budynku. W 1657 r. spalony przez najazd Tatarów i odbudowany w latach 1772-75. W 1817 dobudowano wieżę zegarową.

W ratuszu urzędował burmistrz i rajcowie miejscy. W południowej części elewacji frontowej ratusza znajduje się kartusz z herbem elektora i z inskrypcją księcia Jana Zygmunta: „VGG Johan Sigismund M.V.C.F.Z. Brandeb P.Z.I.C.B.V. Herzog”, co oznacza w tłumaczeniu „Z bożej łaski Jan Zygmunt Margrabia i elektor Brandenburgii i Pomorza”.

Obecnie w ratuszu mieści się siedziba samorządu gminy tj. Urząd Gminy. Tuż obok ratusza znajduje się mały spichlerz, piętrowy, murowano-ryglowy budynek, pochodzący z II połowy XVIII w.

Trzy dęby posadzone przed ratuszem mają swoje historyczne zakorzenienie w XIX-wiecznej historii Niemiec. Otóż pierwszy został posadzony z okazji zjednoczenia Niemiec dnia 18 stycznia 1871 r., drugi zwany Dębem Pokoju z okazji zakończenia w 1871 r. wojny francusko-pruskiej oraz trzeci w 1888 r. jako Dąb Cesarski. Do dzisiaj pozostały tylko dwa dęby.

Kościół Parafialny pod wezwaniem Św. Krzyża – gotycką świątynię wzniesiono po północno-zachodniej stronie w 1405 r. Jeden z ołtarzy pochodzi natomiast z 1409 r.

Z XV w. pochodzi również zakrystia, wieże oraz dwa przedsionki – północny i południowy. Budynek był często poddawany restauracjom. Kościół jest świątynią jednonawową z wieżą od zachodu. W 1489 roku biskup warmiński Łukasz Watzenrode ustanowił tu wikariat. Ołtarz główny, którego ozdobą jest drewniana figurka Pięknej Madonny, jednen z najcenniejszych zabytków srokowskiego kościoła, został wykonany w 1824 roku. Na uwagę zasługują również  pochodzące z 1769 roku organy. Po II wojnie światowej kościół jest siedzibą parafii rzymsko-katolickiej.

Kościół Ewangelicko-Augsburski w Srokowie – eklektyczny, wybudowany został w 1937 roku z głazów granitowych i cegły. Jest to świątynia jednonawowa z wieżą dzwonną od zachodu opierająca się na wzorze architektury romańskiej. W pobliżu budynku zlokalizowany jest cmentarz katolicki, obecnie zamknięty. Przed II wojną kaplica służyła katolikom. Obecnie świątynia jest kościołem należącym do Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Kętrzynie.

Pałac w Skandławkach – dawne dobra rycerskie o powierzchni 506 ha. Wart zobaczenia jest pałac przebudowany w 1844 r. w stylu klasycystycznym. Wokół pałacu rozciąga się park.

Solanka – majątek szlachecki. Fundamenty dworu pochodzą z okresu Zakonu.

Drewniana dzwonnica z XVII w. w Kosakowie – w wieży umieszczony jest dzwon, z którym wiąże się legenda. Podobno był to cudowny wędrujący dzwon. Po spaleniu przez Tatarów w 1657 r. całej wsi, odbudowano tylko dzwonnicę kościelną. Gdy postanowiono przenieść go do kościoła farnego do Srokowa, po przenosinach dzwon w cudowny sposób wrócił do Kosakowa, a budowniczy wieży zginął tragiczną śmiercią.

Jegławki – znajduje się tu piękny pałac z XV w. Zniszczony podczas najazdu Tatarów w XVII w. został odbudowany w połowie XIX w. w stylu włoskiego gotyku. Wokół pałacu znajduje się wielki park, a w nim pomnik upamiętniający poległych w wojnie z 1914 r.

W Jegławkach urodził się w 1934 r. pisarz niemiecki Arno Surminski, który w swoich powieściach często nawiązuje do miejsca swego urodzenia i dzieciństwa.

Wieża Bismarcka–wieża na Diablej Górze wybudowana w 1902 roku przez społeczeństwo pruskie ku czci kanclerza Otto von Bismarcka; zakończona platformą widokową, z której podziwiać można było wspaniałe widoki na jez. Rydzówkę, Mamry i okoliczne miejscowości.

Pałac w Brzeźnicy został wzniesiony w I poł. XIX w., zniszczony w 1914 r. przez artylerię rosyjską, a po wojnie odbudowany prawdopodobnie w pierwotnej postaci. Budynek, w zasadzie parterowy, powstał na rzucie prostokąta, zaopatrzony został w dwukondygnacyjny ryzalit ze szczytem uskokowym w osi elewacji frontowej i ogrodowej. W elewacji frontowej umieszczono na szerokości ryzalitu czterokolumnowy, przeszklony ganek podtrzymujący ozdobną balustradę. Przy południowej bocznej elewacji znajduje się przybudówka
 – prawdopodobnie dawna oranżeria i duża weranda ogrodowa. Przy północnej bocznej elewacji znajduje się oficyna.

Niebywałą atrakcją jest Kanał Mazurski. Według projektu budowy (1849 r.), miał on powstać, aby połączyć Wielkie Jeziora Mazurskie z rzeką Pregołą w celu uzyskania drogi wodnej do Bałtyku oraz wykorzystania energii wodnej do poruszania siłowni wodnych i osuszania około 17 tys. hektarów łąk.

Kanał miał przede wszystkim spełniać funkcję transportową – eksport drewna, zboża, torfu, granitu i żwiru oraz import węgla i produktów przemysłowych.

W 1911 roku rozpoczęto prace przy budowie kanału, zostały jednak przerwane w 1914 roku,
z powodu wybuchu I wojny światowej. Budowa wznowiona została w 1934 r., kiedy to Hitler doszedł do władzy i trwała w latach 1940-1942. Kanał, poza śluzami, był prawie gotowy. Na skutek wybuchu II wojny światowej prace zostały ostatecznie przerwane w 1940 r.

Do uruchomienia kanału zabrakło prac wykończeniowych przy kilku śluzach.

Długość Kanału Mazurskiego wynosi 51,5 km, z czego w Polsce biegnie odcinek 20 kilometrowy i wybudowano na nim 10 śluz, w tym 5 w Polsce - każda o długości 45 metrów i szerokości 7,5 m.

Dziś Kanał Mazurski jest miejscem chętnie i licznie odwiedzanym przez turystów i wędkarzy, którzy właśnie tu poszukują swoich największych zdobyczy. Otoczenie Kanału Mazurskiego jest bogate we florę i faunę, co stanowi dodatkowy atut dla zwiedzających. W Brzeźnicy znajduje się najdalej wysunięty na północ most na polskim odcinku Kanału Mazurskiego. Za nim, pół kilometra na północ, kanał przecina granicę z Rosją.

Warto obejrzeć śluzy znajdujące się w Leśniewie (30% 15 % zaawansowania budowy). Obie śluzy miały pokonać różnice poziomu wód jeziora Mamry i Rydzówka, czyli około 34 m. Pomiędzy tymi śluzami znajduje się 900 metrowy zarośnięty odcinek kanału, który stanowi świetną trasę spacerową. Obecnie śluza w Leśniewie wykorzystywana jest do ekstremalnej rozrywki (park linowy).

Cmentarze – na terenie gminy Srokowo znajdują się 72 cmentarze (prawie wszystkie ewangelickie), w tym 9 pojedynczych mogił wojennych z 1914 r., 3 cmentarze wojenne, 5 cmentarzy rodowych i kilka niewielkich cmentarzy rodzinnych.

Cmentarze położone są w 42 miejscowościach gminy Srokowo, m.in. w Bajorach, Brzeźnicy, Chojnicy, Kałkach, Łęknicy, Jankowicach, Jegławkach, Kosakowie, Lesieńcu, Leśniewie, Leśnym Rowie, Kaczorach, Osikowie, Sińcu, Srokowie, Marszałkach, Wilczynach.

Błękitny Kamień (Siny Kamień) – znajduje się około 7 km od Srokowa, obok wsi Siniec.

W lesie obok jeziora Siniec ukryty jest granitowy blok skalny o niebieskim zabarwieniu,

od którego nazwę wzięła wieś i jezioro (siny-niebieski). Niedaleko wsi znajduje się małe wzniesienie, na którym w dawnych czasach stał zamek rycerski. Podczas nieobecności ówczesnego władcy zamku, budowla wpadła w ręce wrogów, którzy zrabowali, co mogli, a resztę spalili. Legenda głosi, iż podczas księżycowych nocy zamordowana żona właściciela zamku snuje się po pobliskim cmentarzysku.

Głaz leży przy drodze leśnej, przy wschodnim krańcu Jeziora Sinego.

Diabla Góra – najwyższe wzniesienie w gminie (157 m n. p. m.). Od najdawniejszych czasów wzgórza służyły do zakładania grobów kurhanowych. Na Diablej Górze w drugiej połowie XIX wieku badania archeologiczne potwierdziły istnienie takiego stanowiska. Znaleziono 64 groby ciałopalne, w tym 62 z popielnicami, wyposażone w przedmioty oraz ozdoby z żelaza i brązu. Diabla Góra jako punkt strategiczny aż do II wojny światowej była świadkiem wielu wydarzeń historycznych. Na skutek trwającej od 1806 r. wojny francusko-pruskiej, przemarszów wojsk pruskich, rosyjskich i francuskich już w 1805 r. Diablą Górę obsadzono artylerią pruską, a w Srokowie miał swoją kwaterę gen. von Reichel. Podczas I wojny światowej 8 września 1914 r. odbyła się tu bitwa artyleryjska z Rosjanami o Srokowo i Diablą Górę, która zakończyła się zdobyciem Srokowa i Diablej Góry przez 37 DP. W czasie II wojny światowej na Diablej Górze znajdowało się stanowisko posterunku obserwacyjno-meldunkowego obrony przeciwlotniczej, które wchodziło w skład systemu obrony przeciwlotniczej kwatery Hitlera.

INNE ATRAKCJE TURYSTYCZNE/OBIEKTY OKOŁOTURYSTYCZNE

KOMPLEKS REKREACYJNO-SPORTOWY NAD JEZIOREM RYDZÓWKA W LEŚNIEWIE

tel. 513 784 751/89 754 45 20

Serdecznie zapraszamy do korzystania z naszego kompleksu, na którym czeka na Państwa:

- obozowisko turystyczne,
- pomost,
- wiata dla wędkarzy, miejsce na grilla i na ognisko
- boisko do piłki siatkowej,
- plac zabaw dla dzieci,
- wypożyczalnia sprzętu wodnego (rowery wodne, łódka, kajaki),
- parking (w tym bezpłatny parking dla rowerzystów),
- węzeł sanitarny (prysznic, WC).

Posiadamy status Miejsca Przyjaznego Rowerzystom.

Rowerzyści mogą skorzystać u nas z bezpłatnego parkingu, narzędzi do podstawowych napraw roweru (udostępniane w sezonie) oraz znajdą informacje na temat najbliższych serwisów i punktów napraw.

TORY TAKTYCZNE SROKOWO (strzelnica)

 tel. 691 717 348

PARK LINOWY LEŚNIEWO

tel. 506 688583

GREEN VELO

Gmina Srokowo leży również na trasie Wschodniego Szlaku Rowerowego Green Velo.  Jest to najbardziej spektakularny projekt rowerowy, jaki do tej pory zrealizowano w Polsce. To ponad 2000 km specjalnie wytyczonej trasy, którą od początku do końca przygotowano po to, aby dawała radość podróżowania i poznawania. Szlak wiedzie przez pięć województw wschodniej Polski: warmińsko-mazurskie, podlaskie, lubelskie, podkarpackie i świętokrzyskie.

Szczegóły

Opublikowano: 14 styczeń 2015

Odsłony: 7157

Historia miejscowości Srokowo

SROKOWO

ŹRÓDŁA I LITERATURA

Zachowało się stosunkowo niewiele źródeł archiwalnych mogących pomóc w szczegółowym ustaleniu dziejów Srokowa. Spośród opracowań historycznych z pewnością wypada wymienić pracę wydaną z okazji obchodów 500-lecia miasta w roku 1905. Jej autorem był H. Bonk, który problematykę dziejów Srokowa poruszał wcześniej w szeregu artykułach. Jest to jak dotychczas jedyne monograficzne ujęcie dziejów tej osady. Po wojnie nie ukazało się, bowiem żadne samodzielne wydawnictwo, które opisywałoby historię miasta. W latach 60-tych zostało sporządzone w postaci maszynopisu opracowanie trójki autorów, będące studium historyczno-urbanistycznym miasta. Z kolei Srokowo było opisywane w szeregu opracowań poświęconych powiatowi kętrzyńskiemu.

NAZWA MIASTA

Współczesna nazwa ma niewiele wspólnego z historyczną, albowiem została nadana po wojnie w roku 1950 na cześć geografa Stanisława Srokowskiego. Podobnie uczyniono z pobliskim Kętrzynem, który swoje miano otrzymał od nazwiska Wojciecha Kętrzyńskiego. Historyczna nazwa Srokowa to Drengfurth. Wcześniej używano również formy Dryfort, a po wojnie Drengfort.
 

HERB MIASTA

Signum srokowskie to herb dwupolowy z głową orła na czerwonym polu po lewej stronie oraz lilią na niebieskim po prawej. Różnice w poszczególnych herbach polegają na zmianie orła na czaplę. W okresie średniowiecza na pieczęciach miejskich był właśnie orzeł.

Srokowo położone jest 20 km na północny-wschód od Kętrzyna, w połowie drogi I pomiędzy Barcianami i Węgorzewem. Leży na wysokości 90 metrów nad poziom morza, na 54°13 'szerokości północnej i 21 °32' długości wschodniej. Niegdyś opowiadano o legendarnych początkach miasta zwanego wówczas Drangenfurt. Otóż podczas wojen Zakonu Krzyżackiego z Prusami miał w tym rejonie walczyć rycerz von der Trenk, który podczas walki znalazł się w niebezpieczeństwie, otoczony przez pogańskich Prusów. W tym też momencie zaczął się modlić i wnet zauważył płynącego po jeziorze łabędzia, który dopływał do rosnącej nad brzegiem lilii. Widząc to von der Trenk skierował się w jej stronę i odnalazł w tym miejscu bród, dzięki któremu mógł swobodnie przedostać się na drugą stronę jeziora i uratować życie. Później w tym miej scu ufundować miał kaplicę, a osada otrzymała od niego nazwę Bród von der Trenka, czyli Drengfurth.

Sama osada o nazwie Dryfort powstała w tym miejscu już w roku 1397 (czy też 1387), z kolei lokacja wraz z nadaniem praw miejskich na prawie chełmińskim nastąpiła po kilku latach, dnia 4 lipca roku 1405, z rąk wielkiego mistrza Krzyżaków Konrada von Jungingen. Wówczas to Srokowo liczyło 46 domostw, z których płacono po jednym wiardunku czynszu. Już po 10 latach miasto zostało po raz pierwszy ciężko doświadczone, albowiem w zarazie z 1416 r. zmarła jedna trzecia całej populacji Srokowa. W roku 1437 liczba domów zwiększyła się do 49. Dodatkowo funkcjonował przed miastem młyn, z którego płacono aż 32 grzywny rocznie. Co ciekawe, tenże młyn otrzymał zwolnienie z 10 grzywien, przy czym nałożono na niego obowiązek nakarmienia dwóch świń należących do prokuratora zakonnego w Barcianach. Czynsz z miasta Srokowa szedł bezpośrednio na ręce samego komtura pokarmińskiego, który pobierał jeszcze opłaty z 11 wsi czynszowych, dwu młynów i pięciu karczem, wszystkich leżących w granicach okręgu barciańskiego. Już po lokacji miasta nadal istniała pod Srokowem osada targowa oraz wieś funkcjonująca według prawa niemieckiego. Interesujące jest to, że nazywała się ona tak samo, jak miasto. Jej powierzchnia liczyła 55 łanów, przy wysokości czynszu 0,5 grzywny i 2 kury od łana ziemi. Już w XV wieku nie płacono czynszu w kurach. Sołtysi miejscy posiadali służbę rycerską, z której należało wyposażyć rycerza w lekkiej zbroi. Znani są pierwsi sołtysi z tej wsi, a mianowicie bracia Zygfryd (Seyfahrt) i Piotr Wolfowie, którzy byli zasadźcami.

Z rachunków wielkich mistrzów krzyżackich wynika, że dotowali oni istniejącą w Srokowie cegielnię, mającą produkować materiał do budowy okolicznych kościołów i zamków, jak na przykład w Barcianach, Radziejach, ale i w samym Srokowie. Na przestrzeni wieków Srokowo wielokrotnie było ciężko doświadczane podczas konfliktów zbrojnych. Otóż już w momencie zakładania osady i miasta wzrastały obciążenia podatkowe spowodowane wojnami prowadzonymi przez Zakon z państwem polskim i litewskim. Już jednak podczas kolejnego otwartego konfliktu Srokowo zostało doświadczone bezpośrednio, podobnie, jak w czasie potopu szwedzkiego i wojen napoleońskich. Nie inaczej było w XX stuleciu, kiedy obie wojny światowej pozostawiły na mieście trwały ślad w postaci zniszczeń. Powróćmy jednak do XV stulecia. Co ciekawe, Srokowo nie stanęło w roku 1440 po stronie Związku Pruskiego w jego konflikcie z Zakonem Krzyżackim. Jednak już w kilkanaście lat później opowiedziało się po stronie polskiego króla. Mało tego, dnia 19 czerwca 1454 r. w Królewcu Jan burmistrz Srokowa złożył osobiście hołd wierności i posłuszeństwa polskiemu władcy Kazimierzowi Jagiellończykowi. Do tego aktu nie przystąpili srokowscy rycerze. Już jednak wraz z jesienną polską porażką pod Chojnicami dnia 16 września 1454 r. sytuacja zmieniła się diametralnie i wraz z dalszą ofensywą Zakonu kolejne miasta i osady wracały pod skrzydła braci zakonnych. Samo spopielone w pożarze Srokowo uczyniło to po Królewcu wiosną 1455 r. Opowiedzenie się po stronie zakonnej nie było jednoznaczne z powrotem do stanu sprzed wojny 13-letniej. Laskę wielkiego mistrza z oficjalnym darowaniem win otrzymało miasto dopiero dnia 11 sierpnia 1455 r. Ceną jednak była pomoc w odbudowie pobliskiego zamku w Barcianach.

W 1469 r. w trzy lata po podpisaniu pokoju toruńskiego Srokowo, osada targowa oraz dwie pobliskie wsie władze zakonne przekazały w zamian za zaległy żołd dowódcy jednego z oddziałów zaciężnych rycerzowi Segilowi Voyth. Już po zakończeniu wojen Zakonu z Polską i Litwą nastały spokojniejsze czasy dla miast wschodniopruskich w tym także i Srokowa. Miasto stopniowo bogaciło się i pomnażało swój kapitał. Z pewnością przyśpieszyło ten proces nadanie miastu prawa odbywania rocznych oraz tygodniowych jarmarków. Pozwoliło to na szybsze gromadzenie i inwestowanie zgromadzonego przez kupców kapitału. Podobnie równolegle z tym rozwijało się miejscowe rzemiosło, które z czasem mogło organizować się w cechy. Takich cechów pod koniec wieku XVI odnotowano trzy, a mianowicie: garbarzy, szewców i kowali. Z czasem ten pomyślny okres rozwoju przerywały wybuchające znienacka epidemie, jak ta w 1595 r., kiedy na ospę zmarło 50 osób. Niemniej przez cały ten czas Srokowo nadal rozwijało się. Mieszczanie założyli tradycyjne w ówczesnych miastach Bractwo Strzeleckie, inaczej zwane Bractwem Kurkowym. W corocznych zawodach strzeleckich fundowano tradycyjnie tarcze lub pozłacanego kura. Nieco odmienił się ten obyczaj w wieku XVII, kiedy zwycięzca zawodów był zwolniony na rok od płacenia wszystkich podatków na rzecz państwa.

W Srokowie, w roku 1634 przyszedł na świat znany europejski fortyfikator Jerzy Neumann, którego ojciec Walentyn był tutaj burmistrzem, a matka córką Dawida Kluge pastora z Sępolna. Po ukończeniu szkół udał się on na studia do Królewca, gdzie uczył się prawa oraz matematyki pod kierunkiem profesora Linemanna. W 1653 r. porzucił Królewiec na rzecz bardziej zbliżonego do centrów europejskich nadmorskiego Rostocku. Po dwóch latach powrócił do Prus i wziął udział w pracach przy wznoszeniu twierdzy Friedrichsburg. Dzięki wstawiennictwu księcia Radziwiłła został powołany na dwór berliński. Był autorem m.in. umocnień nadmorskiej twierdzy w Pilawie, fortyfikacji przy granicy z Rzeczpospolitą oraz w Gdańsku. Neumann zmarł w czasie jednej z wojen, w której służył jako inżynier- fortyfikator i został pochowany w Królewcu. Nieznana jest jednak dokładna roczna data jego śmierci.

Z pewnością umiejętności Neumanna przydałyby się w rodzinnym mieście w czasie wojny 30-letniej, kiedy w 1625 r. wojska szwedzkie walczące z Rzeczpospolitą zajęły i splądrowały Srokowo. Nie inaczej było w okresie tzw. Potopu szwedzkiego. Miasto nie miało na tyle wystarczających zabezpieczeń, aby samodzielnie stawić czoło mniejszym lub większym oddziałom pojawiającym się pod jego murami. Właśnie naj cięższą próbę musiało przejść Srokowo w roku 1657 i to ze strony oddziałów pod rozkazami króla Jana Kazimierza Wazy. Otóż na skutek zdrady kurfusta Fryderyka Wilhelma i przejścia jego na stronę szwedzką, ziemie jego zostały napadnięte przez oddziały kawaleryjskie złożone z Litwinów i Tatarów. Po wkroczeniu do Srokowa rozpoczęli oni rabunki i wyrzynanie miejscowej ludności. Splądrowali kościół parafialny, a także zniszczyli część prywatnych kamienic. Zniszczeń dopełnił pożar, jaki wybuchł w mieście krótko po ukończeniu ostatnich remontów. Kolejna .wojna, jaka zawitała tu po kilkudziesięciu latach to wojna szwedzko-rosyjsko-polska, jaka prowadzona była za czasów króla Karola XII, cara Piotra Wielkiego, królów Augusta Mocnego i Stanisława Leszczyńskiego. Co prawda, nie doszło w mieście do zniszczeń, ale w roku 1708 do Srokowa, jak i okolicznych pruskich miast zawitała zaraza, w której zmarła duża część populacji miasta.

Wojny napoleońskie nie wyrządziły w zabudowie większych szkód, ale stały się wielkim obciążeniem w wymiarze finansowym. Oprócz poniesionych nakładów w postaci płaconych państwu podatków, musiano utrzymywać coraz to nowe kwaterujące tu oddziały i ich dowódców. Kroniki odnotowały w 1805 r. pobyt tu generała von Reichela, który stanął w . Srokowie kwaterą wraz z podległymi mu żołnierzami. Kiedy pod koniec tej kampanii 1805- 1807 podpisano układ pokojowy w Tylży na sześć tygodni obozem w Srokowie stanął francuski 1 Regiment Grenadierów dowodzony przez generała Laroche. Kilka lat później przez miasto przeciągały w stronę Rosji francuskie korpusy dowodzone przez króla Neapolu. Jeden z podległych mu generałów o nazwisku Rohe zatrzymał się w mieście na dłużej. Wszystkie te kwaterunki wiązały się z dodatkowymi kosztami, jakie musieli ponieść sami mieszczanie. Pod koniec wojny, ustalono, że Srokowo poniosło przez te kilka lat wojen straty wynoszące w sumie 16275 talarów i 34 grosze.

Po zakończeniu wojen napoleońskich, przez cały wiek XIX w zasadzie Srokowo rozwijało się systematycznie, a spokój mieszkańców przerywały jedynie wybuchające co pewien czas epidemie. Szczególnie dokuczliwa okazała się w czasie polskiego Powstania Listopadowego, kiedy dyzenteria i cholera spowodowały znaczne straty wśród ludności. Dwukrotnie odnotowano większe zniszczenia wywołane przez wichury, a mianowicie w roku 1818, kiedy nawałnica zniszczyła 10 kamienic i kilkanaście szop gospodarczych oraz w roku 1831, kiedy po uderzeniu pioruna spłonęło 13 szop. Atoli wiek XIX zmienił znacznie wygląd miasta i zaopatrzył go w szereg urządzeń i naj nowszych wynalazków tej epoki. Otóż w roku 1883 uruchomiono w słodowni pierwszą w mieście maszynę parową. Po trzech latach podobnie uczyniono w tartaku, co było dowodem, że wynalazek ten sprawdza się w użyciu. W tym samym okresie, tj. w roku 1887 oddano do użytku linię kolejki wąskotorowej, która działała w tym rejonie aż do końca II wojny światowej. Rozpoczęcie działania kolei zbiegło się w czasie z końcem pierwszej rozbudowy połączeń drogowych rozpoczętych jeszcze w 1867 r. Po kilkunastu latach pracy można było dojechać ze Srokowa do Barcian i Węgorzewa oraz do powiatowego Kętrzyna. Największe zniszczenia od początków istnienia miasta spowodowała I wojna światowa, kiedy w najbliższej okolicy toczyła się krwawa bitwa nad Jeziorami Mazurskimi. Warto poświęcić tym wydarzeniom nieco więcej miejsca. Otóż R. Neufeldt cytuje w swoim opracowaniu dziejów Srokowa fragment wspomnień ówczesnego pastora Bartłomieja Gustawa Schallenberga, który dokładnie opisuje wydarzenia zachodzące w mieście, w tak ciężkim dla jego mieszkańców okresie. Pastor Schallenberg pisze, że dnia 1 sierpnia 1914 r. do miasta dotarła wiadomość, iż Rosjanie wkroczyli do Prus Wschodnich. Później stopniowo napływały kolejne informacje o napadach Kozaków na okoliczne miejscowości, toczonych bitwach i losach własnych oddziałów. Namacalnym dowodem na to, że Rosjanie zbliżają się były rzesze uciekinierów, którzy zatarasowali drogi przelotowe w całym mieście. Potrzebowali oni opieki, a udzieliły jej z miejsca członkinie organizacji kobiecych. Po uciekinierach przyszli żołnierze, którzy odchodzili w stronę Kętrzyna. Część mieszkańców postanowiła opuścić Srokowo w momencie, kiedy przyszedł rozkaz o wywiezieniu całego inwentarza żywego oraz zboża za linię Wisły. Dzień po tym rozkazie w południe do miasta wkroczyli bez większych przeszkód Rosjanie, którzy stoczyli jedynie niewielką potyczkę z żołnierzami niemieckimi na przedmieściach. Rosjanie rozłożyli się biwakiem na Placu Kościelnym, a ich komendant oświadczył wezwanemu burmistrzowi, iż od tego momentu Srokowo należy do Rosji i wszyscy podlegają jego rozkazom. Polecił on, aby wieczorem nie palono żadnych świateł w domach, a ulice miały być puste. Urząd pocztowy miał zostać zmieniony na pocztę polową. Po domach rozłożyli się zwykli żołnierze nie szczędząc pozostałym jeszcze mieszkańcom rabunków i gwahów. Terror zelżał wraz z przybyciem do miasta na kwaterę pochodzącego z Inflant generała Scheidemanna, który jednak po pewnym czasie wraz z 600 Kozakami odjechał na wschód. Obrabowano również folwark Guja, gdzie mieszkał znany poeta Walter von Sanden-Guja. W samym Srokowie rozstrzelano czterech mieszczan: Tierganka, Dombrowskiego, Blocka i Bartela. Wielu innych uwięziono. Dopiero po przegranej wojsk rosyjskich pod Tannenbergiem rozpoczął się ich odwrót na wschód. Przez Srokowo przeciągało w nieładzie wiele oddziałów pozbawionych swoich dowódców i oficerów. Część oddziałów zatrzymała się jednak na wzniesieniach po wschodniej stronie miasta, gdzie przygotowała okopy i szańce.

Pamiątką po działaniach wojennych została wzniesiona krótko po zakończeniu działań tzw. Wieża Bismarcka na wzniesieniu po wschodniej stronie miasta oraz pomnik upamiętniający wypędzenia Rosjan (10-12 września 1914 r.) Po wojnie rozpoczęto stopniowe, kilkuletnie odbudowywanie Srokowa. W 1925-25 r. odbudowano 8-klasową szkołę ludową, którą miasto mogło pochwalić się w całej prowincji, albowiem posiadała ona szereg elementów wyposażenia, niedostępnych dla uczniów w innych miastach, jak sala gimnastyczna, zbiory historyczne, nowoczesne klasy, bibliotekę, sanitariaty itd. Wzniesiono wówczas w Srokowie również schronisko młodzieżowe, nowe osiedle mieszkaniowe, basen kąpielowy z pełnym wyposażeniem, od 1938 r. działała kanalizacja. Przed II wojną światową w mieście było 6 szewców, 5 krawców, 3 kołodziejów, 4 kowali, 5 cieśli, garbarz, 2 lekarzy, weterynarz, 3 siodlarzy i 3 malarzy. Z zakładów można było wymienić 3 rzeźnie, 5 piekarni, 7 sklepów kupieckich, 2 hotele, apteka, 3 tartaki, 1 młyn wodny, 2 sady.
Okres II wojny światowej również nie okazał się szczęśliwy dla miasta, albowiem niemal powtórzyła się sytuacja sprzed 30 lat. Zanim jednak przyszedł rok 1945, kiedy wojska sowieckie wkroczyły na te tereny, w Srokowie ludność popierała NSDAP i Adolfa Hitlera. Do pracy wykorzystywano nie tylko robotników przymusowych z Polski i całej Europy, ale również 120 francuskich jeńców, którzy zostali zatrudnieni do pomocy na roli oraz w fabrykach. Szybko jednak przyszły i pierwsze niedogodności wojny, w postaci ludności przybyłej w 1943 r. z Berlina i innych bombardowanych przez Aliantów niemieckich miast. Było to początkowo 100 kobiet, ale wkrótce za nimi pojawiły się następne. W 1944 r. przed wjazdem do Saksonii kobiety ze Srokowa musiały kopać przed miastem rowy przeciwczołgowe. Dnia 5 września 1944 r. wiele kobiet z dziećmi opuściło Srokowo i Prusy Wschodnie, uciekając przed zbliżającymi się wojskami sowieckimi. Część z mieszkańców Srokowa zginęła na storpedowanym na Bałtyku statku pasażerskim "Wilhelm Gustlojf'. Z kolei kilkaset osób pozostało na miejscu licząc na łaskę Sowietów. Ci jednak tuż po wkroczeniu dnia 19 stycznia 1945 r. rozstrzelali mężczyzn, kobiety zaś wywieziono na Syberię. Nawet mówiący po rosyjski zegarmistrz Werner, który wyszedł na spotkanie oddziałów sowieckich został zastrzelony na miejscu przez spotkanego majora. W 1945 ostatnim niemieckim burmistrzem był Herman Putratke.

W 1950 r. nadano miastu nową nazwę na cześć geografa S. Srokowskiego. Spod pióra Srokowskiego wyszły jeszcze przed II wojną światową takie prace, jak: Jeziora i moczary Prus Wschodnich, Warszawa 1930; Prusy Wschodnie. Kraj i ludzie, Warszawa 1929, natomiast już po wojnie w 1945 r. Prusy Wschodnie. Studium geograficzne, gospodarcze i społeczne, Gdańsk 1945.

O historii Srokowa najlepiej mówią znajdujące się w nim zabytkowe budowle. Kościół parafialny pod wezwaniem św. Krzyża. Gotycką świątynię Wzniesiono po północno-zachodniej stronie miasta, w pewnym oddaleniu od centrum, a to z uwagi m.in. na istnienie kościoła w znajdującej się tu, jeszcze przed lokacją miasta, osadzie. Formalnie ufundowano kościół w roku 1405, a główny zrąb budowli ukończono w roku 1409, z którego to czasu pochodzi jeden z ołtarzy. Z XV w. wywodzi się również zakrystia, wieża oraz dwa przedsionki - północny i południowy. Szczyt po stronie wschodniej w części pochodzi z wieku XV, natomiast jego górne fragmenty zostały odrestaurowane i wymienione podczas renowacji kościoła po zniszczeniach roku 1657, kiedy świątynię splądrowały oddziały tatarskie. Podobnie szczyt przedsionka południowego otrzymał nową jakość podczas XVIII- wiecznego remontu. W roku 1577 przeprowadzono remont kościoła. Wtedy już kościół należał do ewangelików, którzy mieli świątynię w administracji od czasów reformacji aż do końca II wojny światowej. W tej to świątyni, w księgach metrykalnych odnotowano chrzest pochodzącego z Francji osadnika o nazwisku Lerevre. Kolejni obcy osadnicy zostali odnotowani w księgach kościelnych w wieku XVIII, a byli to pochodzący z Salzburga koloniści, którzy uzyskali pozwolenie na zamieszkanie w Prusach Wschodnich od króla Fryderyka Wilhelma. Jedna z tych rodzin Loersen zamieszkiwała Srokowo aż do roku 1945.

W roku 1637 miał miejsce pożar, po którym aż do wieku XVIII trwały prace budowlane. W roku 1657 zawaliła się póh1ocno-zachodnia część wieży, którą po odbudowie odrestaurowano w latach 1708-1709. Z wydarzeniami z okresu potopu wiąże się podanie o XVI-wiecznym dzwonie przywiezionym tutaj z pobliskiego Kosakowa (Marientha/), gdzie spłonął wcześniej kościół. Otóż według legendy dzwon musiał powrócić na stare miejsce zgodnie z wolą patronki wsi. Drewniana wieża wzniesiona dla niego zawaliła się, a cieśla odpowiedzialny za to zmarł. Pierwszym znanym ewangelickim pastorem był Michał Eusebius, kierujący tutejszą gminą od 1541 do 1545. W latach 1561-1568 pastorem był z kolei duchowny polskiego pochodzenia Andrzej Kallamanski.

Spośród srokowskich diakonów zwracają uwagę ci noszący polskie nazwiska. W latach 1698-1737 był tu Leopold Mrozowiusz, 1736-1737 Tomasz Dombrowski, 1738-1743 Krystian Swonckowski, 1792-1796 Jan Wilhelm Gizewiusz, 1839-1883 Fryderyk Otterski i 1913-1920 Wilhelm Albert Olszewski.

Wyposażenie kościoła pochodzi z różnych epok historycznych, przy czym zdecydowana większość z niego została wykonana pomiędzy XVII i XIX stuleciem.
Jednym z najciekawszych reliktów starej średniowiecznej świątyni jest granitowa misa chrzcielna wykonana z głazu narzutowego datowana na wiek XV. Znajduje się ona w przedsionku pod wieżą. Sama czterokondygnacyjna wieża pochodzi także z wieku XV. Posiada charakterystyczne dla tego okresu ozdoby, jak i sam profil. Zwłaszcza profilowane nisze okienne układają się strzeliście i symetrycznie w sposób charakterystyczny dla późnośredniowiecznej architektury zakonnej. Zwielokrotnione są na poziomie dzwonów. Z XVIII wieku pochodzą dostawione przez mistrza Matza z Królewca przypory znajdujące się u podstawy wieży, a umieszczone zapewne po zawaleniu się części konstrukcji w 1657 r. Ołtarz główny z 1824 r. wykonany przez Biereichela Młodszego i malarza Jana Strunge. W ołtarzu widzimy stojącą Matkę Boską wraz z Dzieciątkiem, Marią Magdaleną i św. Janem Chrzcicielem. Figury te mają po 150 cm wysokości i zdaniem Dehio wykonano je w 1410 r. pod wpływem szkoły toruńskiej. Przypuszcza się, że pochodzą one z pierwszego ołtarza wymienionego w roku 1409. Co ciekawe, scena Ostatniej Wieczerzy umieszczona w predelli została wyrzeźbiona w 1824 r. przez artystę-amatora, a jednocześnie właściciela folwarku o nazwisku Niutkowski.

Z XVIII-wiecznego wyposażenia można wymienić kilka zabytków. We wnętrzu późnobarokowe organy z 1796 r. wykonane przez warsztat Preußa w Królewcu. Neogotycka ambona pochodzi z I połowy XVIII w. Także z okresu baroku pochodzą malowidła ścienne umieszczone na ścianach szczytu około roku 1700. Przedstawiają one putta, muszle i sceny figuralne. Z wieku XVII pochodzi kaplica chrzcielna wykonana pod koniec tego wieku, malowana balustrada z połowy wieku, lichtarze oraz zamek skrzynkowy przy drzwiach zakrystii z II połowy wieku XVII.

Wokół kościoła znajdował się niegdyś cmentarz parafialny, po którym pozostały do dzisiaj aleje, szczególnie widoczne po zachodniej stronie świątyni.
Historia parafii jest obecnie bardzo dobrze dokumentowana przez obecnego proboszcza i dziekana srokowskiego, który od roku 1986 prowadzi szczegółową kronikę parafialną.

Ratusz i rynek

Stary ratusz z lat 1608-1611 spłonął w 1657 r. podczas najazdu oddziałów tatarskich na miasto. Barokowy ratusz wzniesiony został w latach 1772-1774 według projektu budowniczego Fettera. Do roku 1778 r. dodano do niej nadbudówki. W centrum drewniana wieżyczka zegarowa została odbudowana przez budowniczego Stobbe po 1818 r. Dostępu do wnętrza ratusza broniły okute blachą dębowe drzwi, za którymi po lewej stronie znajdowało się wejście do więzienia miejskiego. Z kolei po przeciwnej stronie ratusza umieszczono pomieszczenia banku i kasy miejskiej, do których wchodziło się bezpośrednio z placu rynkowego. Na pierwszym piętrze ratusza znajdowały się pokoje służące burmistrzowi i rajcom.
Ze starego ratusza pochodzi tablica fundacyjna z herbem elektorskim oraz krótkim tekstem:

V(ON) G(OTTES) G(NADEN) JOHANN SIGISMUND M(ARKGRAF) U(ND) C(HÜRFURST) Z(U) BRANDENB(URG), P(OMMERN) Z(U) J(ÜLICH) C(LEVE), B(ERG) U(ND) HERZOG.

Trzy dęby posadzone przed ratuszem mają swoje historyczne zakorzenienie w XIX- wiecznej historii Niemiec. Otóż pierwszy został posadzony z okazji zjednoczenia Niemiec dnia 18 stycznia 1871 r., drugi zwany Dębem Pokoju z okazji zakończenia w 1871 r. wojny francusko-pruskiej oraz trzeci w 1888 r. jako Dąb Cesarski. W rynku nie ocalały w zasadzie zabytkowe kamienice, z wyjątkiem tych pochodzących z XVIII i XIX w. Wcześniejsze budynki spłonęły w licznych pożarach oraz w roku 1945. Na narożnikach placu znajdowały się studnie, z których jedna została przykryta kamiennym kołem młyńskim, następna zaś wiąże się z historią z okresu najazdu oddziałów tatarskich w roku 1657, kiedy utopiono w niej miejscowego duchownego. Wart uwagi jest również spichlerz z XVIII w. Ważnym miejscem dla mieszkańców przedwojennego Srokowa była położona na wschód od miasta Diabla Góra, wzniesienie o wysokości 156 m. Tutaj odbywały się bowiem uroczystości patriotyczne oraz zabawy organizowane przez władze miasta. Jest to miejsce bitwy w czasie I wojny światowej pomiędzy armią niemiecką i rosyjską. Na jej szczycie stoi kamienno-ceglana ruina tzw. Wieży Bismarcka z roku 1902. U jej podnóża z kolei pomnik wojenny żołnierzy pochodzących ze Srokowa, a poległych w czasie I wojny światowej.